Στὴ γλῶσσα δὲν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα
6 Ιουνίου 2018Η Ελληνική μετά το «γλωσσικό ζήτημα»
6 Ιουνίου 2018“Νὰ μπρορέσουμε νὰ μιλήσουμε ἁπλᾶ γιὰ τὴν οὐσία καὶ τὴ λειτουργία τῆς γλώσσας, γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ τὶς δυσκολίες, γιὰ τὴ μαγεία τοῦ κόσμου τῆς γλώσσας, γιὰ τὰ κλειδιὰ ποὺ σοῦ ἀνοίγουν τὸν κόσμο τῆς ἔκφρασης, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν ἀγῶνα, γιὰ τὸ «ἔργο ζωῆς» (opus vitae) ποὺ εἶναι πράγματι η κατάκτηση καὶ τῆς ἴδιας τῆς μητρικῆς μας γλώσσας”.
Γιατὶ κάθε ἐθνικὴ ἤ φυσικὴ γλῶσσα εἶναι ἕνας γίγαντας ποὺ σὲ προκαλεῖ συνεχῶς ν’ ἀναμετρηθεῖς μαζί του στὴν προσπάθεια τῆς ἔκφρασης, σὲ ἕναν ὅμως ἐξ ἀρχῆς ἄνισο γιὰ σένα ἀγῶνα ποὺ εἶναι, στην πραγματικότητα, νὰ κυριαρχήσεις φραστικὰ σὲ ἕνα δημιούργημα αἰώνων, πάνω στὸ οποῖο δούλεψαν γενιὲς ἀνθρώπων πρὶν ἀπὸ σένα.
«Εἶναι πολλῶν ἀνθρώπων παιδιὰ οἱ λέξεις μας», ἔχει πεῖ ὁ Σεφέρης χαρακτηριστικά, γιὰ νὰ δείξει τί κουβαλᾶνε μέσα τους οἱ λέξεις. ἀπὸ πόσο μακρινό παρελθόν, ἀπὸ πόσα στόματα καὶ πόσες πένες προέρχονται.»
(Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γ. Μ. «Διαλογισμοὶ γιὰ τὴ γλῶσσα καὶ τὴ γλῶσσα μας», σελ.12-13.)
