Μνήμη Αναστασίου, Αρχιεπισκόπου Αλβανίας

Η απώλεια τού Αναστασίου, τού πραγματικά αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, ξεπερνάει την κοίμηση ενός ιεράρχη. Είναι απώλεια ενός στύλου τής Ορθοδοξίας που με τον γνήσιο πατρικό λόγο του συντάραζε την ψυχή τού συνομιλητή ή τού ακροατηρίου του και συνάμα την ενέπνεε και την ανάπαυε. Μια φωνή αυθόρμητης αδελφικής αγάπης και ειλικρινούς ενδιαφέροντος για τον άλλο, όποιος κι αν είσαι, που σε έκανε να νιώθεις σημαντικός. Συγχρόνως όμως άρχιζες να σκέφτεσαι στην συζήτηση με τον προικισμένο ιεράρχη διαφορετικά για τον κόσμο και τον εαυτό σου, άλλοτε ένοχα για παραλείψεις σου, άλλοτε ενθάρρυνση για νέα βήματα, άλλοτε αγαλλίαση για σκέψεις και μορφές συμπεριφοράς που σε βοηθούσε να ανακαλύψεις μόνος σου στο πλαίσιο μιας τέτοιας συζήτησης «ουσίας τής ζωής». Με το μοναστικό σκουφί του, με το απλό ράσο του καθόταν ο Αναστάσιος απέναντι και σε κοίταζε στα μάτια, μιλούσε απλά με ταπεινοσύνη και σε παρότρυνε να δοκιμάσεις το γλυκό κουταλιού που σού προσέφερε, το οποίο υπολειπόταν σε γλυκύτητα των λόγων του.

Αυτά τα λίγα και απλά για τον άνθρωπο, που για εμένα είχε ένα μοναδικό χαρακτηριστικό: ότι ο μεγάλος θεολόγος, ο πανεπιστημιακός καθηγητής, ο δημιουργός ενός πρωτοφανούς εκτάσεως και σημασίας έργου συνδεόμενου με την αναγέννηση τού Χριστιανισμού στην Αλβανία και με ένα σπάνιας εκτάσεως κοινωνικό και παιδευτικό έργο για το ποίμνιό του ήταν ο ίδιος αξεχώριστα άνθρωπος με τον αμούστακο ξανθό δυναμικό νεαρό άνδρα με τα μυωπικά από τότε γυαλιά, λαϊκός όχι ιερωμένος ακόμα, που γνωρίσαμε ως κατηχητή στον Άγιο Κωνσταντίνο Ομονοίας οι μαθητές τού εξατάξιου τότε γυμνασίου (τού ενάτου, τού τετάρτου και άλλων γυμνασίων τής περιοχής) στην δεκαετία ‘50 με ’60. Το ίδιο ταπεινός, το ίδιο δυνατός στην σκέψη και τον λόγο, το ίδιο εμπνευστικός για μια άλλη πορεία ζωής που γοήτευε τα χρόνια εκείνα εμάς, τους ταλαιπωρημένους ψυχικά και σκληρά δοκιμασμένους νέους τής Κατοχής και τού Εμφυλίου και μάς ανέβαζε σε άλλα επίπεδα σκέψης. «Να μπορούσαμε, Γιώργο, να συγκεντρώσουμε σε μια συνάντηση όσους μπορέσουμε από τους μαθητές τού Αγίου Κωνσταντίνου; Τί ωραίο που θα ήτανε! Να το προσπαθήσουμε οπωσδήποτε, σε παρακαλώ» μού έλεγε με χαμόγελο ψυχικής ευφορίας ο αγαθός πνευματικός ιεράρχης τον περασμένο Ιούνιο στο γραφείο του στα Τίρανα, όπου πάντα τον συναντούσα όταν βρισκόμουν στο Ελληνοαλβανικό Αρσάκειο Τιράνων.

Και στην προσπάθεια επιτυχίας τού Αρσακείου Σχολείου εκεί πάντοτε με εμψύχωνε, με συμβουλές και επισημάνσεις που τού επέτρεπε η πείρα και το δυνατό μυαλό του πάντοτε σε ένα πλαίσιο δημιουργικού οράματος. Τον απασχολούσε ιδιαίτερα το θέμα τής διδασκαλίας και τής διάδοσης τής ελληνικής γλώσσας παράλληλα προς την εμπέδωση τής Ορθοδοξίας στην Αλβανία. Συχνά ανακαλούσε στην μνήμη μου τον Πατροκοσμά στον τρόπο που συνέδεε θρησκεία και ελληνική γλώσσα. Ποτέ δεν έφευγα από τις συναντήσεις μας χωρίς κάποιο νέο βιβλίο του, κάποιο δημοσίευμα, ένα νέο φυλλάδιο με την δραστηριότητα τής Αρχιεπισκοπής, παράλληλα με υποδείξεις να διαβάσω κάτι οπωσδήποτε και μαζί ρωτώντας με να τού υποδείξω κι εγώ κάτι σημαντικό από τον χώρο μου.

Σε όλη την επικοινωνία μας αυτό που διέχεε ο σεμνός ιεράρχης σε όλα τα επίπεδα ήταν ένα πέπλο αγάπης, συμπόνιας, συμμετοχικότητας στην επίλυση προβλημάτων τού ποιμνίου του που τα έκανε δικά του προβλήματα, με κατανόηση, με πνεύμα διαλλαγής και με έτοιμη την συγχώρηση. Προσωπικά, η στάση του έφερνε στην μνήμη μου δυσκολίες που αντιμετώπιζε στο ιεραποστολικό έργο του στην Αφρική, πράγμα που εξηγούσε με πόση ηρεμία και κατανόηση αντιμετώπιζε και τα προβλήματα των ανθρώπων στην Αλβανία.

Τα λόγια για τον Αναστάσιο τής άλλης μεγάλης προσωπικότητας τής Ορθοδοξίας, τού Πατριάρχη μας Βαρθολομαίου, ότι «ο Αναστάσιος είναι δώρο τού Θεού στον κόσμο» τα λένε όλα.

Ο μακαριστός ιεράρχης μας Αναστάσιος δεν έχει παρά να αναμένει αυτό πού δίδασκε σε όλη του την ζωή με πάθος, την Ανάσταση.